Όταν η καρδιά και το μυαλό χωρίζουν.. Αυτό είναι ένα πανέμορφο ποίημα του συγγραφέα John Roedel που μιλά για τον διαχωρισμό που συμβαίνει αρκετές φορές μέσα μας σχετικά με την καρδιά και το μυαλό.
Όταν η καρδία μας θέλει κάτι και το μυαλό δεν το επιτρέπει. Όταν το μυαλό γνωρίζει αλλά η καρδιά κάνει τα δικά της.Τι συμβαίνει αλήθεια τότε;. Η επικοινωνία χάνετε και αυτά τα δύο χωρίζουν;… Σε αυτό το ποίημα περιγράφετε πολύ όμορφα ο ρόλος του κάθε οργάνου στο σώμα μας!.
Τι ρόλο παίζει το “έντερο” μας στο διαζύγιο της καρδιάς και του μυαλού;. Ποιο μέρος του σώματος μας μπορεί να γίνει το καταφύγιο μας και όχι μόνο να μας λυτρώσει από τον καθημερινό τσακωμό αλλά να ενώσει ξανά καρδιά και μυαλό;. Η απίστευτη σύνδεση των οργάνων του σώματος μας & η ευφυΐα του αποτυπώνετε μοναδικά σε αυτή τη μικρή ιστορία!
~ John Roedel (johnroedel.com)
~Μετάφραση Άννα Αγραφιώτη
Το μυαλό μου και
καρδιά χωρίσανε
πριν από μια δεκαετία
δεν ξέρω ποιον να κατηγορήσω
για το μεγάλο χάος
που βιώνω
μάλλον, τελικά
δεν μπορούσαν να βρίσκονται
στο ίδιο δωμάτιο
ο ένας με τον άλλο
τώρα πια, το κεφάλι και η καρδιά μου
μοιράζονται την επιμέλειά μου
Μένω με το μυαλό μου
κατά τη διάρκεια της εβδομάδας
ενώ η καρδιά μου
με φιλοξενεί τα Σαββατοκύριακα
δε μιλούν ποτέ μεταξύ τους
αντί αυτού, μου δίνουν
από ένα σημείωμα κάθε εβδομάδα
για να το μεταβιβάσω από τον έναν στον άλλο
το σημείωμα λέει πάντα:
«Εσύ φταις για όλα αυτά»
τις Κυριακές
παραπονιέται η καρδιά μου
για το πόσο πολύ
το κεφάλι μου με έχει απογοητεύσει
στο παρελθόν
και την Τετάρτη
το κεφάλι μου απαριθμεί όλες
τις φορές που η καρδιά μου
θα με καταστρέψει
στο μέλλον
κατηγορούν ο ένας τον άλλο
για την κατάσταση της ζωής μου
πολλά κλάματα,
πολλές φωνές
πολλή ένταση
Έτσι,
τελευταία,
ξοδεύω πολύ χρόνο
με το έντερο μου
που χρησιμεύει ως ο δικός μου
ανεπίσημος θεραπευτής
τις περισσότερες νύχτες,
φεύγω κρυφά
και γλιστράω μέσω της σπονδυλικής μου στήλη
πάνω στη βελούδινη δερμάτινη καρέκλα εντέρου μου
αυτό είναι πάντα διαθέσιμο για μένα
~ και απλά κάθομαι εκεί
μέχρι να ανατείλει ο ήλιος
χθες το απόγευμα,
με ρώτησε το έντερο μου
αν δυσκολεύομαι
που βρίσκομαι
ανάμεσα στην καρδιά
και το κεφάλι μου
έγνεψα ναι
Είπα ότι αναρωτιέμαι
αν μπορώ να ζήσω πια
με κάποιο από αυτά
«Η καρδιά μου είναι πάντα λυπημένη
για κάτι που έγινε χθες
ενώ το κεφάλι μου είναι πάντα ανήσυχο
για κάτι που μπορεί να συμβεί αύριο»
είπα και έβαλα τα κλάματα
το έντερο μου έσφιξε το χέρι
«Δεν μπορώ να ζήσω με
τα λάθη μου του παρελθόντος
ή το άγχος μου για το μέλλον»
αναστέναξα
το ένστικτό μου χαμογέλασε και είπε:
"σε αυτή την περίπτωση,
πήγαινε να μείνεις μαζί με
τους πνεύμονες για λίγο»
ήμουν μπερδεμένος
- το βλέμμα στο πρόσωπό μου το έδειξε
«αν έχεις εξαντληθεί με
την εμμονή της καρδιάς σου
στο σταθερό παρελθόν και την εστίαση του μυαλού σου
στο αβέβαιο μέλλον
οι πνεύμονές σου είναι το τέλειο μέρος για εσένα
δεν υπάρχει χθες στα πνευμόνια σου
ούτε αύριο
υπάρχει μόνο τώρα
υπάρχει μόνο εισπνοή
υπάρχει μόνο εκπνοή
υπάρχει μόνο αυτή η στιγμή
υπάρχει μόνο η ανάσα
Και σε αυτή την ανάσα
μπορείς να ξεκουραστείς
ενώ η καρδιά και το μυαλό,
δουλεύουν τη σχέση τους».
Αυτό το πρωί,
ενώ ο εγκέφαλός μου
ήταν απασχολημένος με το διάβασμα
και ενώ μου
η καρδιά κοιτούσε επίμονα
κάτι παλιές φωτογραφίες
Μάζεψα μια μικρή
τσάντα και περπάτησα
μέχρι την πόρτα
των πνευμόνων μου
πριν καν προλάβω να χτυπήσω
αυτοί άνοιξαν την πόρτα
με χαμόγελο και σαν
μια ριπή αέρα με αγκάλιασαν
είπαν
"Γιατί σου πήρε τόσο πολύ;"
